Kolesterol ima strukturu steroida. Oko 2/3 kolesterola u plazmi je esterificirano masnim kiselinama tvoreći estere kolesterola. U rutinskim metodama mjeri se ukupan kolesterol i ne razlikuje se neesterificirani od esterificiranog oblika. U krvi je kolesterol vezan za lipoproteine, najvećim dijelom u β-lipoproteinima, ali ga sadrže i drugi lipoproteini. Koncentracija kolesterola u serumu ovisna je o dobi i spolu te se s godinama povisuje tako da maksimum dostiže između 45. i 60. godine, a onda počinje opet lagano opadati.

Referentne vrijednosti razlikuju se ovisno o metodama koje se koriste za određivanje. Prema preporuci Svjetske zdravstvene organizacije (WHO), gornja je granica 5,2 mmol/L.

Klinička vrijednost - Povišenu koncentraciju kolesterola u krvi (hiperkolesterolemija) nalazimo u početnoj fazi hepatitisa, opstruktivnom ikterusu (žutici zbog nemogućnosti otjecanja žuči), bubrežnim bolestima (lipoidnoj nefrozi, nefritisu), hipotireozi (smanjenoj funkciji štitne žlijezde) i dijabetesu (šećernoj bolesti). Kod šećerne bolesti povišena koncentracija posljedica je smanjena izlučivanja i prijelaza kolesterola u druge steroidne tvari. Sve su to slučajevi tzv. sekundarne hiperkolesterolemije, a kod primarne hiperkolesterolemije defekt je u samom metabolizmu kolesterola.

Poznato je da postoji veza između hiperkolesterolemije i sve veće učestalosti koronarnih bolesti i infarkta miokarda te se sve više istražuju uzroci i mogućnosti liječenja. Zato treba općenito smanjiti unos hrane, tj. kalorija jer kolesterol nastaje i iz drugih izvora hrane koji sadrže acetate.

Razlikujemo kolesterol iz HDL-lipoproteina koji nije štetan, suprotno kolesterolu iz LDL-lipoproteina, ima i protektivno djelovanje i štiti od koronarnih bolesti.

Hipokolesterolemija (smanjene vrijednosti kolesterola) je puno rjeđa i obično se javlja kod povećane funkcije štitne žlijezde, u teškim oštećenjima jetre, cirozi, teškim kroničnim hepatitisima i nekim malignim oboljenjima.

Trigliceridi koji hranom dospijevaju u tanko crijevo razlažu se u masne kiseline i glicerol koji se resorbira u stanicama crijevne sluznice. Takvi trigliceridi koji se dalje transportiraju u hilomikronima nazivaju se egzogeni (vanjski), a trigliceridi nastali u jetri i masnom tkivu nazivaju se endogeni (unutarnji).

Povišene koncentracije triglicerida (hipertrigliceridemija) nalazimo kod šećerne bolesti, opstruktivne žutice, nefroze i smanjene funkcije štitnjače. Sve su to sekundarne hipertrigliceridemije, a primarne hipertrigliceridemije javljaju se u nekim tipovima poremećena metabolizma lipoproteina.

Smanjena koncentracija triglicerida (hiptorigliceridemij) od manje je dijagnostičke vrijednosti i prilično je rijetka.